ဆရာပဲပြီးအောင် လုပ်ပေးနိုင်တာပါရှင်

ဆရာပဲပြီးအောင် လုပ်ပေးနိုင်တာပါရှင်

သီတာ တစ်ယောက် ဈေးဆိုင်လေးကို တိုးချဲ့ရင်း တစ်စုံတစ်ဦးကို သတိရ လိုက်တယ် ။ သတိ ရမိ သူက တချိန်က ပတ်သက်ခဲ့ ဖူးတဲ့သူ ။ ဆရာ့နာမည် ကဦးနေလ ။ဆရာ့ ကို ရန်ကုန်မှာတွေ့ပြီး သီတာ့ ဘဝကို ခုလို ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးခဲ့သူ ။ တွေးမိ ပြီး အရင်က အကြောင်းတွေကို ပြန်သတိရ လာမိသည် ။ တကယ် တော့ ဒီလို ဖြစ်ခဲ့ ရတဲ့ အကြောင်း က တော့ သီတာ တစ်ယောက် ဆရာ့ဆီ က အလုပ် ထွက်ပြီးမှ အထည်ချုပ် တစ်ခု မှာ အလုပ် ဝင်လုပ် ခဲ့ပြီးမှ အမေ့ ကျန်းမာရေး က ချို့ယွင်း လာခဲ့ တယ် ။ အမေ့ကို ပြုစု နေရ လို့ အလုပ်ပျက် ရက် များလာတဲ့ အခါ အလုပ် က ထွက်လိုက် ရတယ် ။အ လုပ် ကလဲ မရှိသလို အမေ့ဆေးဘိုး ၊ အိမ်ငှားခ ၊ စားစရိတ် တွေ ကြောင့် လက်ထဲ ငွေမရှိတဲ့ အခါမှာတော့ ချေး ငှား သုံးစွဲ ရတယ် ။ ပေါင်စရာ မရှိ တော့ အလွတ် ချေးရတဲ့ အခါ အတိုး က များလွန်း တဲ့ အတွက် သီတာ တစ်ယောက် ကြံရာ မရဖြစ် ခဲ့ ရ တယ် ။

နောက် ဆုံးတော့ရှိတဲ့မာနကိုခဝါချ ပြီးအရင်အလုပ်ရှင်ဖြစ်သူဆရာနေလဆီကိုပဲအကူအညီတောင်းရတော့တယ်။ “ဆရာသမီးကိုကူညီပါဦး” “ဘာလဲသီတာ ဘာဖြစ်လို့လဲ” “သမီးငွေ နည်းနည်းလိုနေလို့” “ဟမ် ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ” “သမီးအမေနေမကောင်းလို့ပါဆရာ” “အင်းပါသီတာ နင်ငါ့ဆီကအလုပ် ထွက်ပြီးအထည်ချုပ်မှာလုပ်နေတယ်မဟုတ်လား” “ဟုတ်ပါတယ်ဆရာ” “အဲဒီကပိုက်ဆံပိုရလို့ပြောင်းသွား ပြီးအခုဘာလို့ပိုက်ဆံလိုတာလဲ” “သမီးအမေနေမကောင်းတော့သမီး အလုပ်ကနားလိုက်ရတယ်။ရှိတဲ့ ပိုက်ဆံလဲကုန်ပြီဆရာ၊အကူအညီ တောင်းစရာဆိုလို့ဆရာပဲရှိတာမို့ သမီးအကူအညီတောင်းရတာပါ” “အေးလေ ဘယ်လောက်လိုလဲ” “တစ်သိန်းလောက်ပါဆရာ” “အေး ယူသွားလိုက်၊ဒါနှင့်ဘယ် တော့ပြန်ဆပ်မလဲ” “သမီးအလုပ်ပြန်လုပ်လို့ရတဲ့နေ့ပြန် ဆပ်ပါ့မယ်” “အေးပါ ယူသွား၊ယူသွား၊ရော့” မိုးသီတာတစ်ယောက်ဆရာ့ကိုမျက် နှာပူစွာနှင့်အကူအညီတောင်းလိုက် ရတယ်။ဆရာကသဘောကောင်းပါ တယ်။အပြောကတော့ဆိုးတယ်။ ယောက်ျားလေးတွေကိုပေါက်က ရပြောပေမယ်မိန်းကလေးတွေကျ ရင်တော့မပြောဘူး၊အလုပ်မှာစ ကားများနေရင်တော့အဆဲခံရပြီ၊ ပေးတာကမ်းတာကျွေးမွေးတာ တော့အမြဲလုပ်တယ်။ပင်ပန်းတဲ့နေ့တွေဆိုရင်အမြဲကျွေးမွေးတတ် တယ်။၊မိုးသီတာဧရာဝတီတိုင်းက

နေရန်ကုန်ကိုရောက်လာခဲ့ တယ် ။

မိုးသီတာ မှာ အမေပဲရှိပြီးစက်နည်း နည်းပါးချုပ်တတ်တယ်။ဒါပေမယ့် နယ်မှာစီးပွားရှာရတာကမလွယ်တာ မို့ရန်ကုန်ကိုလာခဲ့တာပါ။မိုးသီတာတို့ရဲ့ဆွေမျိုးတော်စပ်တဲ့ဦးလေးကရန်ကုန်မှာဆရာ့အလုပ်မှာလုပ်နေ ပြီးဆရာကနေစရာပေးထားတဲ့အတွက်ဆရာ့ကိုအကျိုးအကြောင်း ပြောပြပြီးခေါ်တော့ရန်ကုန်ကိုရောက်လာခဲ့တယ်။အလုပ်ရှာရင်းဆရာ့ အလုပ်မှာအလုပ်ကြမ်းသမားအဖြစ် လုပ်ခဲ့တယ်။အဲဒီမှာနှစ်လလောက် ကြာတော့ဆရာ့နဲ့ရင်းနီးလာခဲ့တယ်။ဆရာဆိုပေမယ့်အသက်အရမ်းကြီး တဲ့လူမဟုတ်ဘူး။အသက်သုံးဆယ့် ငါးလောက်ရှိနေပြီ၊မိုးသီတာက တော့အသက်နှစ်ဆယ့်နှစ်ထဲရောက်နေပြီ။အသား ဖြူတယ်။ရုပ်ရည် လေးကလဲမဆိုးပါဘူး။ခန္ဓာကိုယ်အ ချိုးအစားကတော့သူ့နေရာနှင့်သူရှိ တာပဲ။ဆရာ့အလုပ်မှာလုပ်တုန်းက တော့အဝတ်အစားအဟောင်းတွေ နှင့်ဖိုသီဖတ်သီပေါ့။ဒါပေမယ့်မိုးသီ တာရဲ့အလှကိုတော့မဖုံးလွှမ်းခဲ့ပါ ဘူး။ဦးလေးရှိလို့သာမိုးသီတာကိုမစနောက်ရဲကြပါဘူး။အမေနေမ ကောင်းတော့မိုးသီတာဦးလေးဆီက ပိုက်ဆံချေးမလို့လာခဲ့ပေမယ့် ဦးလေးကနယ်ကိုရောက်နေတယ်။

ဦးလေး မိန်းမဆီကတော့မချေးရဲဘူး။ဆရာ့ကိုတွေ့တော့ရှေ့မျက်နှာ နောက်ထားပြီးမိမိအခက်အခဲပြေ လည်အောင်ချးရတော့တယ်။မ တတ်သာတဲ့အဆုံးချေးရတော့တယ်။မတတ်နိူင်ဘူးလေ။အခြေခံလူ တန်းစားတို့ဘဝမှာလက်လုပ်မှပါး စပ်လှုပ်ရတာမဟုတ်လား။ဆရာ့ဆီကရတဲ့ပိုက်ဆံကိုအမေ့ကိုဆေးခန်းပြ၊စားသောက်တာနှင့်တပတ်ကြာ တော့ကုန်ပြန်တယ်။အရေးထဲအရာပေါ်ဆိုတာတကယ်ပါပဲ၊ပိုက်ဆံကမရှိ၊အမေကနေမကောင်းရတဲ့အထဲအိမ်လခတောင်းတော့မိုးသီတာစိတ်ညစ်ပြန်တယ်။ နောက်ဆုံးတော့လဲဆရာ့ဆီအကူအညီတောင်းရပြန်တယ်။ “ဆရာရယ်သမီးကိုကူညီပါဦးဆရာ” “နင့်အမေနေမကောင်းသေးဘူးလား” “မကောင်းသေးပါဘူးဆရာရယ်” “အော်အေးပါဘယ်လောက်ယူမလဲ” “သုံးသိန်းလောက်ပါဆရာ” “များလှချည်လား” “အိမ်လခပါပေးစရာရှိလို့ဆရာ” “အေးပါဒါနဲ့ဆိုလေးသိန်းရှိပြီ၊မှတ် ထားဦး” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” အိမ်လခပေး၊အမေ့ဆေးခန်းပြ၊အ မေ့ရောဂါကတရှောင်ရှောင်နဲ့၊အား ရှိမယ့်ဓာတ်စာလေးတွေဝယ်တာနှင့် နှစ်သိန်းနီးနီးပြုတ်ပြန်တယ်။ကျန် တဲ့တစ်သိန်းကျော်ကိုချွေတာစားပေ မယ့်သုံးပတ်ကျော်သာခံတယ်။

အမေ့ ရောဂါကမပျောက်ဘူး။ ဒီတော့လဲဆရာ့ဆီလာရပြန်တယ်။ “ဘာလဲဟေ့သီတာ၊ငွေလိုပြန်ပြီလား” “ဟုတ်တယ်ဆရာ” “နင့်အမေကမပျောက်သေးဘူးလား” “မပျောက်သေးဘူးဆရာ” “ဆေးသေသေချာချာစစ်ပြီးကုလေ ဟ၊ကြာလေလူနာကအားနည်းပြီး ရောဂါကုရခက်လေဖြစ်မှာ” “ဆရာရယ်ဆေးစစ်ဖို့ဆိုတာအထူးကု ဆေးခန်းမှာပြမှဖြစ်မှာ၊လော လောဆယ်ငွေမရှိတော့သမီးမပြနိူင်ဘူးလေ” “နင့်ဟာကအချိန်ကုန်၊ငွေကုန်လူ ပမ်းဖြစ်နေပြီ၊အထူးကုမှာသာပြ” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” “ခုဘယ်လောက်ယူမလဲ” “ဖြစ်နိုင်ရင်လေးသိန်းလောက် ထပ်ပေးပါဆရာ” “အေးနင့်ကိုအရင်ပေးတဲ့ပိုက်ဆံ လေးသိန်းရှိပြီးပြီဘယ်တော့ပြန်ရမလဲ” “ဆရာရယ်ခနလောက်စောင့်ပေးပါ” “ငါလဲအဆင်သိပ်ပြေတာမဟုတ်ဘူး ငါ့အလုပ်တွေကအရစ်ခံနေရာနဲ့ငွေ ကထွက်မလာလို့ဟ” “ကြားပါတယ်ဆရာ၊အားလဲနာပါ တယ်၊သမီးလဲမတတ်သာလို့ဆရာ့ဆီကိုအကူအညီတောင်းရတာပါ ဆရာ” “အေးငါပြောမယ်ဒီတစ်ခါထပ်ကူညီမယ်။နောက်လကုန်ရင်ပြန်ပေး ရ မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လောလောဆယ်မှာ ပိုက်ဆံရဖို့ကအရေးကြီးတယ်။

အမေ က အရေးကြီးတော့ဂတိတစ်ခု မြန်မြန်ပေးလိုက်တယ်။ဆရာကငွေ လေးသိန်းထပ်ပေးတယ်၊ငွေယူပြီး အမေ့ကိုဆေးခန်းပြရပြန်တယ်။အမေ့ကိုဆေး စစ်၊ဆေးကု၊ဆေးဝယ်၊ အိမ်လခပေးနှင့်သုံးပတ်ပဲနေရတယ် ကုန်ပြန်ပြီ၊လကုန်တော့ဆရာ့ဆီက ဖုန်းလာတယ်။ဘာမှအထွေအထူးမမပြောပေမယ့်သီတာ့မှာငွေလိုချိန် ဖြစ်နေတော့အရမ်းဝမ်းသာသွား ကာဆရာ့ဆီသွားလိုက်တယ်။ “သီတာဘယ်လိုလဲလကုန်လို့ အကြွေးပြန်ဆပ်မလို့လား” “ပြန်ပေးဖို့နေနေသာသာဆရာရယ် ခုတောင်ငွေထပ်လိုလို့ဆရာဆီထပ်လာခဲ့တာ” “အဲဒါကြောင့်ပြောတာဖြစ်မယ်၊ ဆင်းရဲရင်ကတိမတည်ဘူးဆိုတာ” “အဲလိုမဟုတ်ရပါဘူး ဆရာ၊မရှိလို့ မပေးနိုင်တာပါဆရာ” “အေးလေ ငါကလဲ မရှိလို့မပေးနိုင်တဲ့အခါကတိမတည်နိုင်တာကိုပြောတာပါ” “ဟုတ်ပါတယ်ဆရာ၊သမီးဘယ်လို နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်ပြန်ဆပ်ပါရစေ” “အင်းအဲလိုပြောရင်တော့၊ငါပဲမ ကောင်းဖြစ်ဦးမယ်” “ရှင်ဆရာဘာကိုပြောတာလဲ” “အင်း ငါပြောလိုက်ရ’ “အာဆရာကလဲ”

သီတာရှက်သွားမိသည်။ဆရာပြော တာကိုသီတာနားလည်သည်။အရင်ကဆရာရွှတ်နောက်နောက်ပြောသံ ကြားဖူးသည်  ။

“ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား ၊ သိမ်းထား တဲ့အမေပေးတဲ့လယ်တကွက်ကို ထုတ်ရောင်းတာနဲ့ရပြီ” “ဆရာကလဲဗိုက်နာဈေးကမရဘူး ဆရာ၊အဲဒါလုပ်လို့လဲတနေ့ဘယ် လောက်ရမလဲ၊ဆရာ့ငွေကိုအဲဒီ လောက်နဲ့ခနအတွင်းပြန်မရနိုင်ဘူး” “ငါကတော့အဲဒီပိုက်ဆံကိုဘယ်လို ပြန်ရမလဲစဉ်းစားနေတာ” “ဆရာရယ်အခုအချိန်ကတော့သမီး အသားပဲလှီးယူမှရတော့မယ်ခစ် ခစ်” “နင့်အသားကိုငါလုပ်လို့ရမလဲဟ၊ လုပ်လို့ရတာဆိုရင်တော့တမျိုးပေါ့” “ဆရာသာကျမအကြွေး တွေကို လျှော်ပစ်မယ်ဆိုရင်ဆရာ့စိတ်တိုင်း ကျသာခိုင်းပါဆရာ” “ကဲနင်တကယ်လုပ်ပေးမှာလား” “ခုသမီးမှာရွေးချယ်စရာသိပ်မရှိဘူး ဆရာ” “ဒါဖြင့်လဲပြီးရော၊ခုသွားမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သီတာ့မှာရွေးချယ်စရာမရှိပါဘူး၊ဒီအတွက်လဲဆရာ့ကိုစိတ်မဆိုးမိဘူး။ အကြွေးနဲ့လူကိုပေးဆပ်ရတယ်လို့လဲမတွေးမိဘူး။ကိုယ့်ဝမ်းနာကိုယ် သာသိတယ်။ပေးဆပ်ရပေမယ့်ကျေနပ် တယ် ။

လောလော ဆယ် အမေ့ဆေးဘိုးရယ် စားဝတ်နေရေးအဆင်ပြေဖို့ရယ်ပဲ တွေးမိတယ်။ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လော လောဆယ်အဆင်ပြေဖို့လိုအပ် တယ်မဟုတ် လား။ဆရာ့နောက်ကို လိုက်ခဲ့တယ်။ဆရာလဲလောကီသား ပဲ၊သူလိုအပ်တာကိုဖြည့်ပေးနိုင်ရင် သီတာဒုက္ခတချို့တဝက်ပြေလည် ပြီ။အပျိုစင်ဘဝကိုနှမြော ပေမယ့်အမေ့အတွက်ပိုအရေးကြီးတာမို့သီ တာအပျိုစင်ပန်းဦးကိုစွန့်လွှတ် လိုက်တော့မယ်။မိမိဒုက္ခရောက်စဉ်မှာမိမိရဲ့အခက်အခဲကိုကူညီပေး သောဆရာ့အတွက်မိမိတတ်နိုင်တဲ့အရာကိုပြန်လည်ပေးဆပ်ဖို့အတွက်ပဲစဉ်းစားပြီးဆရာခေါ်ရာနောက် ကိုလိုက်ခဲ့ရပြီ။ဆရာကဆေးဆိုင်တဆိုင်ကိုဝင်ပြီးမှဟိုတယ်ကိုသွားခဲ့ တယ်။ဆရာကသီတာ့ကိုကားပေါ် ထားခဲ့ပြီးအခန်းငှားပြီးမှ သီတာကိုလာခေါ်တယ် “သီတာရပြီလိုက်ခဲ့” သီတာကားပေါ်ကဆင်းပြီးလိုက် သွားရတယ်။ရင်ထဲမှာတော့တမျိုး ကြီးခံစားနေရပြီးရင်ထိတ်သလိုလိုစိုးရိမ်သလိုလိုဖြစ်နေတယ်။အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပြန်ပိတ်လိုက်ပြီး “သီတာရေချိုးလိုက်လေ” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” လိုင်းကားစီးလာရသူဖြစ်တဲ့အတွက် ချွေးထွက်ခဲ့တယ်။ဆရာ့ကားစီး တော့မှချွေးကတိတ်တယ်။

ဒါပေမယ့် ချွေးနံကတော့ရှိနေပြန်တယ်။ ရေချိုးဖို့ရေချိူးခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းရောက်တော့သက်ပြင်း လေးချလိုက်ကာအဝတ်တွေချွတ် ပြီးနောက်ရေပန်းဖွင့်ပြီးရေချိုး လိုက်တယ်။တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာ တိုက်ပြီးအဖုတ်ကိုပါရေဆေးချ လိုက်တယ်။ရေချိုးပြီးသဘက်ပတ်ကာအပြင်ကိုထွက်လာတော့ ဆရာက “ငါလဲရေဝင်ချိုးလိုက်ဦးမယ်” သီတာထိုင်ခုံမှာထိုင်ပြီးရေဆာသလို လိုသေးပေါက်ချင်သလိုလိုဖြစ်နေ တယ်။ဆရာရေချိုးခန်းကထွက်လာ တော့သီတာရေချိုးခန်းထဲပြန်ဝင်ပြီး ဘိုထိုင်ပေါ်ထိုင်ကာသေးပေါက်ချင် သလိုဖြစ်နေတာကိုညှစ်ပေါက်ပေ မယ့်ထွက်မလာတော့အဖုတ်ကိုရေ ပြန်ဆေးပြီးထွက်ခဲ့တယ်။ဆရာက ကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်လှန်ပြီး စောင့်နေတယ်။ဆရာ့တကိုယ်လုံး အဝတ်တွေမရှိတော့ဘူး၊ဆရာ့ပေါင် ကြားကိုသာမျက်လုံးဝေ့ပြီးကြည့် လိုက်တော့ လီးကြီးကထောင်နေ တယ်။ရင်ဘတ်ကိုအသာဖိပြီးတံ တွေးကိုမြိုချလိုက်မိတယ်။တကယ် တမ်းအရွယ်ရောက်ကတည်းကဒီ ကိစ္စမျိုးကိုသိပေမယ့်လက်တွေ့မ ကြုံဖူးသေးပါဘူး။နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ မြင်ရတဲ့အခါရင်တထိတ်ထိတ်ဖြစ် ရတော့တယ်။

“ သီတာ ကြောက်နေတာလား” “ဟုတ်တယ်ဆရာ” “ဘာကိုကြောက်တာလဲ” “မသိတော့ပါဘူးဆရာရယ်” “မကြုံဖူးလို့လား” “ဟင့်အင်းဆရာ” “ဆရာကကြုံဖူးလို့လား” “လူပျိုဝင်ကတည်းကစမ်းဖူးတယ်” “ကြုံဖူးတယ်ဆိုတော့ဆရာကလူပျို မစစ်ဖူးပေါ့” “ဘယ်ကစစ်မှာလဲ၊ခုခေတ်ကမိန်းက လေးယောက်ျား လေးလူပျို၊အပျို စစ်တယ်ဆိုတာတော်တော်ရှားသွား ပြီ” “ဆရာကလဲရှိပါသေးတယ်” “ဒါဆိုသီတာအပျိုစစ်စစ်လေးပဲရှိသေးတာပေါ့” “ဟုတ်တယ်ဆရာ” ဆရာကသီတာ့ပတ်ထားတဲ့သဘက်ကိုလှမ်းဆွဲယူပြီးချွတ်ချလိုက်တော့သီတာလက်နှစ်ဘက်ကိုရင်ဘတ် ပေါ်ကိုယှက်ပြီးအုပ်လိုက်မိတယ်။ ရင်သားကိုကာလိုက်ပေမယ့်မလုံပေ။သိပ်မကြီးပေမယ့်ဝိုင်းစက်လှပတဲ့နို့တွေကလက်ကြားကမြင်နေနိူင်တယ်။သဘက်မရှိပေမယ့်သီတာ့အ ဖုတ်ကိုတော့ဆရာမမြင်နိုင် ပေ။ဒူးကိုပူးစေ့ပြီးဒူးထောက်ထိုင်ထားတဲ့အတွက်မမြင်ရတာပါ။ဆရာကသူ့လက်ကိုဆွဲယူပြီးသူ့လီးပေါ်ကိုတင် ပေးတယ်။သီတာလဲဘူမသိကိုးမသိ ယောင်နနနှင့်ကိုင်ပေးထားလိုက် တယ်။အစကတော့ရှက်တယ်လေ။

“  သီတာ ကွင်းတိုက် ပေးလေဟာ ”  “ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲဆရာ” “ဒီလိုလုပ်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” ဆရာပြတဲ့အတိုင်းလုပ်ပေးတော့ ဆရာ့လီးထိပ်ကအရည်ကြည် ကြည် လေးတွေထွက်လာသလို၊လီးကြီးက လည်းအကြောတပျိုင်းပျိုင်းထကာ အရမ်းကိုကြီးပြီးမာလာတယ်။ ဆရာ့လီးထိပ်ကပဲအရည်ထွက်တာ မဟုတ်ဘူး၊ဆရာ့လီးကိုကိုင်ရင်းသီ တာအဖုတ်ကလည်းစိုစိစိဖြစ်လာ တယ်။ “အိပ်လိုက်လေသီတာ” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သီတာအိပ်ရာပေါ်လှဲချလိုက်တယ်။ သီတာစိတ်ထဲမှာတော့ဆရာကလုပ်တော့မယ်ထင်ခဲ့တာ။မျက်လုံးမှိတ် ပြီးပေါင်ကားပေး လိုက် တယ်။ဒီ လောက်တော့သီတာကြားဖူးနားဝရှိ တယ်။တကယ်တမ်းကျတော့အဲဒီလိုမဟုတ်ဘူး၊ဆရာကမလုပ်ပဲ သီတာ့နို့ကိုလာစို့တယ်။ သီတာရှက်သွားရတယ်။ဆရာကသီတာ့နို့ကိုလျှာဖျားလေးနှင့်ထိတွေ့ လိုက် တော့သီတာနို့သီးခေါင်းလေးကချွန် လာသလိုနို့တအုံလုံးကြက်သီးဖု တွေထသွားရပြန်တယ်။ကျင်တက် တက်ခံစားမှု့နှင့်အတူအထိအတွေ့ ရဲ့ခံစားမှု့ရသတမျိုးကို ခံစားလိုက်ရ ပြန်တယ်။အလိုလိုညည်းမိတယ်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်းးး” “အာ့ဆရာသမီးမနေတတ်ဘူး” ဆရာကနို့သီးခေါင်းဖျားလေးကို လျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီးယက်လိုက်နို့အုံ တစ်ခုလုံးကိုစို့လိုက်နဲ့လုပ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့သီတာတစ်ယောက် အော်ညည်းသံများထွက်၍ပင်လာသည်။ ဆရာရဲ့လက်ကသီတာရဲ့ အဖုတ်အပေါ်ကနေအုပ်ကာပွတ် ပေးလေတော့သီတာတွန့်ကနဲ့ဖြစ် သွားပြီးအဖုတ်တအုံလုံးစိုသွားသလိုခံစားလိုက်ရပြီးရင်ထဲ မ့်သိမ့်တုန်

သွားရ သည်  ။

အပေါ် မှ ပွတ်ရုံမကအကွဲကြောင်းတ လျောက်တဖြေးဖြေးပွတ်ပေးရာအ ဖုတ်တအုံလုံးကြွတက်လာလေသလားဟုပင်ထင်မှတ်ရအောင်ဖောင်း ကြွလာခဲ့ သည်။အကွဲကြောင်းတ လျောက်စုံဆန်လှုပ်ရှားပြီးနောက်မှာအကွဲကြောင်းအပေါ်နားအစေ့နေရာနားကိုလက်ခလယ်ဖြင့်ဖြေးဖြေး ချင်းပွတ်ပေးပြန်ရာစိတ် တို့ထကြွ ပြီးညည်းလိုက်သည်။ “အာ့!အင်း ဟင်းးဟင်းးး” မိမိလုပ်ဖူးသော်လည်း ယခုအထိအတွေ့နှင့်မတူပေ၊စိတ် တို့ချက်ချင်းထကြွလာသည်။မျက်လုံးစုံ မှိတ်၍သီတာအော်ညည်းမိ သည်။ ထိုစဉ်မှာပင်ဆရာကသီတာ့နှုတ်ခမ်းအားစုပ်နမ်းလေရာသီတာလည်း စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲပြန်လည်စုပ်နမ်း လိုက်တော့သည်။ သီတာရှက်သွားရတယ်။သူကသီ တာ့နို့ကိုလျှာဖျားလေးနှင့်ထိတွေ့ လိုက်တော့သီတာ့နို့သီးခေါင်းလေးကချွန်လာသလိုနို့တအုံလုံးကြက် သီးဖုတွေထသွားရပြန်တယ်။ကျင်တက်တက်ခံစားမှု့နှင့်အတူအထိအတွေ့ရဲ့ခံစားမှု့ရသတမျိုးကိုခံစားလိုက်ရပြန်တယ်။အလိုလိုညည်းမိတယ်။

“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့ အင်းးဟင်းးဟင်း” “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့!အင်း ဟင်းးဟင်းးး” ညည်းသံတွေထွက်ပြီးအဖုတ်တစ်ခုလုံးစိုရွှဲသွားမှန်းသီတာသိ လိုက် တယ် “သီတာ” “ရှင်” “ငါ့စုပ်ပေးပါလား” “ဟုတ်ကဲ့” အပိုမဆိုတော့ပေ။လုပ်ပေးရမည် မှန်းသိပြီးနေတော့အိပ်ရာကထပြီး ဆရာ့လီးကိုတတ်သမျှ မှတ်သမျှ တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပေး လိုက်သည်။ဒစ်ကြီးကိုငုံ၍စုပ်ရ သည်ကိုလည်းအားရသည်။လျှာ ဖျားနှင့်ထိုးမွှေပေးလိုက်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အားးရှီးးးရှီးးးကောင်းလိုက်တာသီတာရယ်” တရှီးရှီးတအားအားညည်းနေသ ဖြင့်ဆရာအရမ်းကြိုက်သည်ဟုထင် လိုက်သည်။ပိုအားရပြီးစုပ်ပေး လိုက်သည်။ လဥကလေးကိုဆုပ် ကိုင်ညှစ်ရသည်ကိုလည်းအရသာ တွေ့သလိုခံစားရသည်။ “သီတာရေကောင်းလိုက်တာဟာ၊ နတ်စည်းစိမ်ခံစားနေရသလိုပဲ” “ဆရာ ကလဲသမီးအဲလောက်မလုပ် တတ်သေးပါဘူး” “တော်ပြီဆက်လုပ်နေရင်ပြီးသွား လိမ့်မယ်။လိုးရအောင်သီတာ” လိုးရအောင်ဟုပြောသောအခါသီ တာစိတ်ကိုတမျိုးတဖုံဖြစ်ရစေ သည်။သီတာကပေါင်ကိုကားပေး လိုက်ရာဆရာကဒူးထောက်ထိုင်ပြီး သီတာ့အဖုတ်အဝကိုတေ့ ပြီးအသာဖိထည့်တော့

“ဗျစ် ဗျစ်ဗြိ” “အာ့! နာတယ်ဆရာ” အလိုးခံရပြီဆိုတဲ့အသိကရင်ထဲ လှိုက်ကနဲဝင်လာပြီးအပျိုရည်ပျက် ပြီဆိုပြီးစိတ်ထဲခံစားရပြီးဗိုက်ကြီး မှာလဲစိုးရိမ်သွား ရသည်။သို့သော် ဆရာကသီတာ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်း ပြန်တယ်။စိတ်ထဲဘယ်လိုဖြစ်ရ သည်ကိုနားမလည်နိုင်ပေ။ စိုးရိမ်စိတ်တို့လျော့ပါးလာပြီးကာမ စိတ်တို့ပြန်သက်ရောက်လာကာ ပြန်ပြီးစုပ်နမ်းမိတော့တယ်။နာကျင်ခြင်းဝေဒနာကအဖုတ်ထဲမသက် ရောက်တော့ပဲစိတ်လှုပ်ရှားမှု့နဲ့အတူအဖုတ်အတွင်းသား စုပ်ယူသလိုလှုပ်ရှားလာတော့သီတာလဲအံ့ဩမိတယ်။ဆရာကတော့သီတာ နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းပြီးနောက်မှာ ဆတ်ကနဲ့လှုပ်ရှားပြီးဖိသွင်းလိုက်တယ် “ဗျစ် ဗျစ် ဖောက် ဗျိ” “အာ့! အိုး အင်းကျွတ် ကျွတ်” တိုးဝင်လာတဲ့လီးကြောင့်အပျိုမှေး ဖောက်သွားတာကိုသိလိုက်ပြီးသီ တာမှာစပ်ဖျင်းဖျင်းဝေဒနာကိုခံ စားလိုက်ရသလိုထူးဆန်းတဲ့အရ သာတမျိုးကိုပါပူးတွဲသိလိုက်ရ တယ်။ဆက်ပြီးလိုးးမှာကိုလဲ ကြောက်နေတယ်။ဆရာကတော့ ဆက်ပြီးမလှုပ်ရှားပဲလီးကို အဆုံးထိသွင်းထားပြီးသီတာ့နှုတ်ခမ်းကိုစုပ် နမ်းနေပြန်တယ် တင်းကျပ်ကျပ်တစ်ဆို့ဆို့အရသာ နှင့်အတူအထုတ်အတွင်းသားလှုပ် ရှားလာပြီးအရည်တွေပို ထွက်သလိုခံစားရလာတယ်။တဖြေးဖြေးနှင့် စိတ်ထဲဘယ်လိုဖြစ်တာမှန်းမသိ တော့ပါဘူးဆက်ပြီးလိုးတဲ့အရသာကိုလိုချင်လာပြန်တယ်။

လီးကအဆုံးထိဝင်သွားတော့သီတာလဲခံနိုင်ပါပြီသို့သော်ဆရာကဆက်မလှုပ်ရှားပဲသီတာရဲ့နို့တွေကိုပါပွတ် သပ်ပေးတဲ့အခါအလိုလိုညည်း သံပေးမိတယ်။ ညည်းသံထွက်မှ ဆရာကလီးကိုတဖြေးဖြေးနှင့်နှုတ် ယူပြီးဖြေးဖြေးချင်းအသွင်းအထုတ် လုပ်တော့တယ်။အစေ့ကိုလဲထိသလိုအတွင်းနှုတ်ခမ်းသားများကို ပွတ် ဆွဲသွားတဲ့ဆရာ့လီးကြောင့်အဖုတ်ကအရသာတမျိုးကိုပါခံစားလိုက်ရ သည်။ “ဖွတ်!ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်” ဆီးခုံချင်းတဖတ်ဖတ်ရိုက်မိနေသလို လီးကတဇွိ ဇွိ တဗျိဗျိ ဝင်နေတယ်။ဆရာ့ရဲ့ဂွေးဥကလည်းသီတာ့ဖင်ကြီးကိုတဖတ်ဖတ်ရိုက် ခတ်နေပြန်တော့မျက်လုံးကိုစုံမှိတ် ပြီးညည်းမိရပြန်တော့တယ်။ နည်းနည်းမြန်လေအရသာ တွေ့လေပိုပြီးညည်းမိပြန်တယ်။ “ဗျစ်! ဘွတ် !ဖတ်! ဖတ် ဖန်းဖန်းးး” “အင့်! အိုးးအင်းးဟင်းးဟင်းး” ဘယ်လိုသဘောကြောင့်ရယ်မသိ တော့ဆရာ့ခါးကိုသာအတင်း ဖက်ထားပြီး နေချင်တော့တယ်။ ခါးကိုလှမ်းဖက်တော့လိုးတဲ့အရှိန် နှေးချိန်မှာတော့အားမရသလိုခံစား လာရပြန်တယ်။။ခါးကိုလွှတ်လိုက် ပြီးမြန်မြန်ဆောင့်စေဖို့သာခါးကို လှမ်းဆွဲပြန်တွန်းတဲ့အမှု့ကိုမသိ စိတ်ထဲကလုပ်ပေးနေမိပြီးဆရာ ကမြန်လာသည်နှင့်အမျှအရမ်းကို ကောင်းတဲ့အထိအတွေ့ကိုခံစားမိရတော့တယ်။

“ဖွတ် ဖတ် ဗျိ ..ဗျစ်ဖန်းးးဖန်းဖန်း” “အာ့!ရှီးးရှီးးး အိုးးအားအင်းဟင်းး” ကြားဖူးနေသောပြီးတယ်ဆိုဒီလိုမျိုး ပြောတာဖြစ်မယ်ဟုတွေးမိလိုက် ပြီးသီတာပြီး ခါနီးသို့ရောက်နေပြီဆိုတာသိလိုက်ရတော့တယ်။ “ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ် ဖန်း ဖန်းးဖန်း” “အားရှီးးရှီးးအိုးးး” အဖုတ်အတွင်းလှုပ်ရှားမှု့များနှင့်အတူသီတာမှာ အရည်တွေစီးဆင်း သွားသလိုခံစားလိုက်တယ်။ ဆက်ပြီးမညည်းနိုင်တော့လောက် အောင်အားအင်ကုန်ခမ်းသလိုဖြစ်သွားပြီးငြိမ်သွားရတယ်။ဆရာ ကတော့မျက်လုံးစုံမှိတ်ပြီး ဆက်လုပ်ရာသီတာမှာငြိမ်ပြီးနေပေးလိုက်ရတော့တယ်။တခါမှအလိုးမခံဖူးသေးပဲတစ်ခါဆိုတစ်ခါအလျောက်ဆရာ့အလိုးကိုခံရ တဲ့အခါသီတာ မှာကာမအရသာကောင်းကောင်းကို ခံစားလိုက်ရတယ်။ ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသောအခါမှာတော့ဆရာ့ဆီက “အင်းးအားးး ရှီးးးရှီး ဟားးး” တနှာသံထွက်လာပြီးအတင်းလိုး တော့တယ်။မကြာပါဘူး၊အဖုတ်ထဲ ပူနွေးနွေးသုတ်တွေဝင်လာပြီး ဆရာ့ကလီးကိုအဆုံးထိသွင်းပြီးဆီးခုံထိကပ်ထားကာ ကော့ပြီးပန်းထည့်လိုက်တော့အဖုတ်ထဲသုတ်ရည်တို့ ပြည့်လျှံသွားတော့တယ်။သီတာထိုအခါမှစိုးရိမ်စိတ်ဝင်သွားပြီးဆေး ဘယ်လိုဝယ်ရမလဲတွေးနေစဉ် မှာ ဆရာကသီတာနံဘေးဝင်အိပ်ကာ “သီတာ နာလား” “အရမ်းတော့မနာပါဘူးဆရာ” “ကောင်းရောကောင်းရဲ့လား” “သမီးဒီတံခါပဲလုပ်ဖူးတယ်ဆရာ” “အေးပါ” “ဆရာသမီးဗိုက်ကြီးလို့မဖြစ်ဘူး ဆရာ”“အေးပါငါနင့်အတွက်ဆေးဝယ်လာတယ်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သီတာထိုအခါမှစိတ်အေးရတော့ သည်။

အဖုတ်ထဲသုတ်ရည်များစေး ကပ်နေသဖြင့်သီတာမနေတတ်ပေ။ထို့ကြောင့်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီးရေ သွားဆေးပြီးပြန်ထွက်လာတော့ “သီတာနင့်အမေ ဆေးခန်းပြတာ အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ” “သက်သာလာပါတယ်ဆရာ” “အေးလေ၊ငါကိုယ်ချင်းစာပါတယ်။ နောက်ငွေလိုရင်ပြောပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သီတာမှာယနေ့ဆရာကြောင့်အပျို စင်ဘဝကိုစွန့်လွှတ်လိုက်ရပြီဆိုပေ မယ့်ဆရာ့ကိုဗွေမယူခဲ့ပါဘူး။ ငွေရေးကြေးရေးနဲ့ယခုလိုအလုပ် မျိုးသီတာမလုပ်ချင် ပါ။ပြည့်တန် ဆာလုံးလုံးဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု တွေးမိသည်။အမေနေကောင်းလျှင် မိမိလုပ်နေသောအထည်ချုပ်အ လုပ်ကိုအလုပ်သစ်ရှာမည်ဟုတွေး ထားလိုက်သည်။ဒီနေ့တော့မတတ် သာသည့်အဆုံးဆရာစိတ်တိုင်းကျ စေရန်သာရည်မှန်းထားလိုက်သည်။ ဆရာကအမောပြေသွားပြီးဖြစ်၍ သီတာနို့ကို ကိုင်၍ကလိပြန်သည်။ သီတာမှာယားသလိုလိုစိတ်လာသ လိုလိုဖြစ်ရပြန်သည်။ထို့နောက်ဆ ရာကနို့ကိုတပြွတ်ပြွတ်စို့ပြန်ရာ သီတာမှာစိတ်ပြန်ထလာပြီး ဆရာနဲ့ထပ်နေချင်သောဆန္ဒဖြစ်လာရပြန်သည်။ဆရာ့လီးကလည်းပြန်လည်မာလာသလိုဖြစ်သဖြင့်ဆရာ့ကိုမေး လိုက်သည်။

“ ဆရာ ထပ်လုပ် ဦးမလို့လား” “အင်းလုပ်ဦးမှာသီတာ” “ဒါဆိုသမီးစုပ်ပေးမယ်” “အင်း” သီတာဒီတစ်ခါတော့ကိုယ်ကိုတိုင်က လိုလိုချင်ချင်စုပ်ပေးလိုက် သည်။ လီးကသုတ်နံ့များရသေးရာသီတာကတစ်ရှူးစယူကာသုပ်ပစ်ပြီးဆရာ့ လီးကိုတပြွတ်ပြွတ်စုပ်လိုက်တော့ သည်။ဆရာလီးကသီတာအာခံတွင်း အတွင်းပြန်တောင်ကာမာကျောလာ ပြန်သည်၊စုပ်ရသည်ကိုလည်းတ မျိူးခံစားရပြီး ကြိုက်ချင်သလိုဖြစ် လာသည်။လီးထိပ်အပေါက်ဝလေး ကိုလျှာနှင့်ထိုး မွှေပြီးစုပ်ပေးလိုက် သည်။ “ပြွတ် ..ပြွတ် ပြွတ်” “အိုးးရှီးးရှီးးးကောင်းလိုက်တာသီ တာရေ” လီကချက်ချင်းပင်အကြောတပျိုင်း ပျိုင်းထ၍ကြီးလာ ပြန်သည်။

“ကုန်းပေးပါလားသီတာ “ဟုတ်ဆရာ”” ကုန်း၍ခံသည်သီတာကိုကြားဖူး သည်။ကြောက်တော့ကြောက်သည် အောင့်သည်ဟုလည်းကြားဖူးသည်၊ထိုအချိန် တွင်အောင့်ရင်လည်း အောင့်စေတော့ဟုသဘောထား လိုက်သည်၊ဆရာခိုင်းသောပုံစံ မျိုးကိုမှန်း၍ကုန်းလိုက်သည်။ ဆရာကသီတာခါးကိုဖိ၍ခွက် ခိုင်းသည်၊ထိုသို့ခါးခွက်လျှင်ပိပိနှုတ် ခမ်းသားတို့နောက်ပစ်ထွက်မည်ကို သိသည်၊လီးကပိပိနှုတ်ခမ်းကြားတရစ်ရစ်နဲ့တိုးဝင်လာသည်။အဆုံးထိမရောက်ခင် ပင်နည်းနည်းအောင့် သည်။အဆုံးထိဝင်သွားမှန်းဆရာ့ ဆီးခုံကသီတာဖင်ကိုကပ်နေတော့သိလိုက်ရသည်။ဆရာကသူ့လီး ကိုပြန်ဆွဲထုတ်ပြီးဖြေးဖြေးချင်း သွင်းထုတ်လုပ်သည်။တဖြေးဖြေး နှင့်သီတာအရသာတွေ့လာသည်။ “ဘွတ် ဖွတ် ဖွတ်…ဖတ် ဖတ်” “အာ့ အင်းးဟင်းးးဟင်း” ခါးကိုကိုင်ဆွဲပြီးတချက်ချင်း ဆောင့် လာသည်။တင်သားများကိုပွတ်ပေး ပြီးဆုပ်ကိုင်ကာဆောင့်လိုးလာသည်။ပုံစံမတူသောအရသာကိုရရှိုပြန် သည်။လီးကပိုဝင်သလိုခံစားရသည် တဖတ်ဖတ်တဖွတ်ဖွတ်နှင့်အသံ ထွက်သလိုသီတာညည်းမိရပြန် သည်။

“ဖွတ်ဘွတ် ဖန်း ဖန်းးဖန်းး” “အင်းးဟင်းးးဟင်းးးအာ့..ရှီးးအား” ဆရာဒီတခါအလွန်ကြာသည်။ ဆောင့်ချက်တို့ပိုမြန်လာပြီးနောက် သီတာမှာကောင်းလွန်း သဖြင့် တအာ့အာ့တရှီးးရှီး အော်ပြီးဒုတိယအကြိမ်ပြီးသွားရ တော့သည်။ သီတာကာမအရသာကိုပြည့်ပြည့်ဝဝခံစားဖူးလိုက်သည်။ထို့နေ့ကတော့ ဆရာနှင့် နှစ်ကြိမ်လုပ်ဖြစ်ခဲ့ပြီးဆရာ ကသီတာ့ကိုဆေးတိုက်ပြီးအိမ်အ ပြန်လိုက်ပို့ခဲ့သည်။ပိုက်ဆံသုံးသိန်း လဲပေးခဲ့သည်။အခက်အခဲများ ကိုဖြေရှင်းရပြန်တယ်။ဒီ လိုနှင့်အမေ သက်သာလာတော့သီတာအလုပ်ရှာ ရတယ်။အလုပ်ရလာတော့ပထမ ဆုံးအမေ့ကိုပြောခဲ့ပြီးဆရာ့ကိုဖုန်း ဆက်လိုက်တယ် “ဆရာ သမီး လုပ်ရပြီသိလား” “ဟုတ်လား” “သမီးအခုအလုပ်ကလခလဲကောင်း တယ်ဆရာ” “အင်းလခကောင်းတော့ကိုအဆင် ပြေတာပေါ့” “ဆရာ့ကိုအရမ်းကျေးဇူးတင်တယ်၊ ဆရာ” “ငါကလဲကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ” “ဆရာအခုဘယ်မှာလဲ” “အလုပ်ထဲသွားနေတာ” “သမီးတို့လမ်းဘက်ခနလာခဲ့လိုက် လေ၊သမီးလဲဆရာနှင့်တွေ့ချင်နေ တာ” “အေးလာခဲ့မယ်လေ” ဆရာ့အလာကိုသီတာမျှော်နေမိ တယ်။ဆရာနှင့်တွေ့ပြီးလုပ်ဖူးက တည်းကသီတာဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး ဆရာ့ကိုသတိရနေတယ်။ဆရာ့နှင့် လုပ်ခဲ့စဉ်ကအရာတွေကိုလဲသတိရ တယ်။သတိရတိုင်းလဲအဖုတ်ထဲစိုလာတယ်။ခုတော့ဆရာနှင့်တွေ့ရရင်ဆိုတဲ့အတွေးကသီတာ့ရင်ထဲ တမျိုးဖြစ်နေတယ်။သီတာအဝတ်အစာယတွေလဲပြီးဆရာ့ကိုမျှော်နေ စဉ်ဆရာ့ဆီကဖုန်းလာလို့လမ်းထိပ် ကိုထွက်ခဲ့တယ်။ဆရာ့ကားကိုမြင် တော့ကားပေါ်တက်ရင်း “ဆရာဘယ်သွားချင်လဲ၊သမီးလိုက် မယ်” “တနေ့ကဟိုတယ်ကိုသွားရင် ကောင်းမလားလို့” “ဆရာကြိုက်တဲ့နေရာကိုသွားပါ ”

ဒီတစ်ခါတော့သီတာပျော်နေပြီ။သီတာဆရာ့ဆီယူပြီးလိုက်ကုန်းနေ သည်မဟုတ်မိမိဆန္ဒအလျောက်သာ ဆရာ့ကိုပေးဆပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီလိုနှင့်ခြောက်လလောက်အထိပိတ်ရက်တိုင်းဆရာနှင့်တွေ့သည်။ သံယောဇဉ်ဖြစ်လာသည်။ဆရာ့ စိတ်အလိုကျနေပေးရင်းတခါတခါလည်းဒီလိုလုပ်နေသည်ကမှားမှန်းသိ သော်လည်းရုန်းထွက်မရချေ။ဆရာခေါ်လျှင်သီတာသွားလိုက်သည်။ယခုတလောဆရာစိတ်ရှုပ်ထွေးနေပုံပေါက်သဖြင့်မေးမြန်းလိုက်သည်။ “ဆရာမရွှင်မ လန်းနဲ့သီတာ့ကိုများ စိတ်ကုန်နေတာလား” “မဟုတ်ရပါဘူးသီတာရယ်၊အလုပ် ကြောင့်လေ၊လုပ်ထားတဲ့အလုပ် တွေကငွေပြန်မရသေးဘူး”

“အရစ်ခံနေရတာလားဆရာ” “အေးလေ” “ပိုက်ဆံပေးလို့မရဘူးလား” “သူကပိုက်ဆံရှိတယ်၊သူနဲ့အဆင် ပြေဖို့ကသူ့အကြိုက်လိုက်မှရမှာ” “သူကဘာ ကြိုက်လို့လဲ” “မိန်းမလေ” “ဟင် “ “အဲလူကမိန်းမမရှိဘူးလား” “ခုမိန်းမနဲ့ကွဲနေတာ၊လွတ်ချင်တိုင်းလွတ်နေတော့ပိုဆိုးနေတာ” “ဟင် မိန်းမရှိလျက်သားနဲ့” “ဟုတ်တယ်သီတာလူဆိုတာကအ ကြိုက်တမျိုးစီလေ” “အဲဒါဆိုလည်းရှာပေးလိုက်တော့” “လွယ်တာကျနေတာပဲ” “ဆရာ့အလုပ်အဆင်ပြေဖို့အရေး ကြီးတာပဲ” “သူကြိုက်မှလုပ်မယ်ဆိုတဲ့လူမျိုး” “သောက်ဂျီးကပွလိုက်သေး” “ဟုတ်တယ်၊အဲဒါကြောင့်ပြောတာ” “သီတာ့အဲလူကြီးကိုမြင်ဖူးချင်တယ်ဆရာ” “တော်ကြာအဲလူကကြိုက်သွားမှ ကိုယ်ကမဖန်တီးပေးနိုင်တဲ့အခါ သောက်ပြသနာရှာမယ့်လူ” “သီတာ့ကိုပြကြည့်ဆရာ” “အေးဒီလိုလုပ်၊ညနေငါတို့အပြင် မှာတစ်ခုခုစားမယ်။သူထိုင်တဲ့ဆိုင် မှာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” ဆရာနှင့်တနေ့ခင်းလုံးနေပြီးတော့ ညနေစောင်းတဲ့အခါဘီယာဆိုငိတစ် ခုသွားလိုက်တယ်။

ဆရာက “သီတာ ဒီမှာခနထိုင်ဦး၊အဲလူကိုနှုတ် ဆက်လိုက်ဦးမယ်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” ဆရာကထွက်သွားပြီးတဖက်စားပွဲ ဝိုင်းကိုသွားပြီးရယ်ရယ်မောမော နဲ့ စကားပြောနေတယ်။ဟိုလူကြီးက သီတာဘက်ကိုခနခနလှမ်းကြည့်ပြီး ပြောတယ်။ဆရာကသီတာကိုလှမ်း ကြည့်ပြီးငြင်းနေသလိုပါပဲ။ပြီးတော့ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့သီတာ့ဆီပြန် လာတယ်။ “သီတာရေ ပြသနာပဲ:” “ဘာလို့လဲဆရာ” “နွားမြင်တိုင်းလက်ညှိုးထိုးတတ်သူ ကြီးလေ” “ခစ် ခစ် ဘာပြောလို့လဲ ဆရာ” “သီတာကိုသဘောကျလို့တဲ့၊ကျနော့် တပည့်မလေးပါဆရာလို့ခပ်တည် တည်နဲ့ငြင်းခဲ့တယ်” “မလွယ်ဘူးနှော်ဆရာ” “အေးလေအဲဒါကြောင့်ပြော တာ၊သူကအလုပ်တွေပေးနိုင်တာလေ၊အဲဒါကြောင့်ငါတို့မှာမချစ်သော်လည်း အောင့်ကာနမ်းနေရတာပေါ့” “ဆရာအရမ်းခက်ခဲနေရင်၊ဆရာ့အလုပ်တွေ အဆင်ပြေအောင် သမီးကူညီပေးပါ့မယ်” “နင်အရမ်းနစ်နာမှာပေါ့ဟ”” “မထူးပါဘူးဆရာ၊စို့စို့ပို့ပို့လေးရ အောင်သာလုပ်ဆရာ၊ဆရာသာ သီတာကိုပစ်မ ထားနဲ့” “ပစ်မထားပါဘူးဟာ၊တကယ်လို့နင်လုပ်ပေးမယ်ဆိုရင်ငါနှစ်ဆယ် ပေးမယ်။ကျန်တာသူ့ဆီကညှစ်” “လုပ်လိုက်လေဆရာ” ဒီအလုပ်ကိုစိတ်ကမ လုပ်သင့်ဘူးလို့တွေးပေမယ့်ဆရာ့ကြောင့်တော့လုပ် ဖြစ်တော့မည်ဟုထင်သည်။ သိန်းနှစ်ဆယ်ဆိုတာလဲသီတာတို့လိုလက်လုပ်လက်စားဘဝမှာ လွယ်တ ကူရဖို့မလွယ်လောက်ဘူးလေ။

ဒီဘဝကိုမကြိုက်သော်လည်းဆရာ့ ကြောင့်ဖြစ်ရတယ်လို့မထင်မိပေ။ဆရာကအတင်းအကြပ်တိုက်တွန်း ခြင်းမရှိ၊မိမိသာလျှင်သိန်းနှစ်ဆယ် ကို လိုချင်၍ဖြစ်ရသည်မဟုတ်လား။ ဒီလိုနဲ့ဆရာဆီကသီတာ့ကိုသိန်းနှစ် ဆယ်ထုတ်ပေးတယ်။ပြီးတော့အ ဝတ်အစားနှင့်မိတ်ကပ်တွေရေမွှေး တွေဝယ်ပေး သေးတယ်။ဝယ်ပေးတဲ့ပစ္စည်းတွေကသီတာမြင်တောင် မမြင်ဖူးတဲ့အကောင်းစားတွေ တပတ်လောက်ကြာတော့ဆရာ့ဆီကဖုန်းလာတယ်။ “သီတာရေ နင်ငါအလုပ်ထဲကစောင့် ရုံးခန်းထဲမှာထိုင်နေ၊ငါဟိုလူကိုခေါ် ပြီးလာခဲ့မယ်၊နင်ကငါ့ဆီကဝန်ထမ်း လို့ပြောထားတယ်နှော်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သီတာလဲဆရာ့ရုံး ကိုသွားပြီးရုံးခန်း ထဲထိုင်နေတယ်။ဆရာနှင့်ဟိုလူ ရောက်လာပြီးရုံးခန်းထဲဝင်လာ တယ်။

“သီတာ ဒီဆရာ့အတွက်အအေးလုပ် ပါဦး” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သီတာအအေးဘူးတွေနှင့်အသီးတွေ တည်ခင်းဧည့်ခံပေးလိုက်တယ်။ “ဘောစိ တပည့်ကတော် လှချည် လား” “ဆရာကလဲဗျာ၊ဘောစိမဟုတ်ရပါဘူးဗျာ” “ခင်များကလည်းကျနော်ပြောထားလျက်နဲ့ဗျာ၊ဆရာမခေါ်ပါနဲ့ဆို၊အခု ခင်များအလုပ်တွေကိုစစ် ပြီးပြီ၊ ကျနော်အားတဲ့တနေ့လက်မှတ်ထိုး ပေးပါ့မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ပါအကို” “ကျနော်ပြောထားတဲ့ကိစ္စရောအ ဆင်ပြေမလား” “ကျနော်ကြိုးစားနေပါတယ် အကို” “ခင်များဘက်ကအိုကေရင်ကျနော့် ဘက်ကလည်းအိုကေပါတယ်” “ဟုတ်ကဲ့နားလည်ပါတယ်အကို” “ဒါနှင့်သူကဘယ်သူ” “သီတာပါဆရာသမား” “အင်း ၊သီတာငါ့နာမည်လဲမှတ်ထား ရန်နိုင်ထွန်းတဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ” “ငါ့ကိုဆရာလို့မခေါ်နှင့်ဟ၊ဆရာလို့ ခေါ်ရင်ဆရာဂုဏ်နဲ့ညီအောင်နေရ တယ်၊ငါ အခေါ်မခံနိုင်သေးဘူး” “ဟုတ်ဟုတ်ကဲ့ကိုကြီး” “”ခင်များတပည့်ကောင်းရထားတယ်ဗျာ၊သီတာကအရမ်းတော်တယ်” “ဟုတ်ကဲ့ကျေးဇူးပါရှင့်” ထို့နောက် ဆရာနှင်ရန်နိုင်ထွန်း ဆိုသောလူကြီးထွက်သွားကြသည်။

ညရောက်တော့ “သီတာရေ ဟိုဘဲကမရမကဖြစ်နေပြီ” “ဟုတ်လားဆရာ” “ဆရာကိုသူကဘာတွေပြောနေလဲ” “ရအောင်လုပ်ပေးပါတဲ့၊သူကသီတာ့ဘဝ အဆင်ပြေအောင်လုပ်ပေးနိုင်တယ်တဲ့” “ခစ် ခစ် သမီးကိုသူကစပွန်ဆာများ ပေးချင်နေလားမသိဘူး” “အင်းငါကပြောထားတယ်၊နင့်ကိုငါ့အလုပ်အဆင်ပြေ အောင်သာ အားနာနာနဲ့စည်းရုံးကြည့်ရတာလို့၊နင်ကဒါမျိုးမလုပ်ဘူးလို့၊အခုနင့်မှာ အမေနေမကောင်းလို့စားဝတ်နေ ရေးခက်ခဲလို့လုပ်ရတာလို့၊လိုင်းပေါ်ဟာ မဟုတ်ဘူးလို့” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” “သီတာအဆင်ပြေရင်တပတ် လောက်ခွာချိန်းလိုက်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” ဒီလိုနဲ့နောက်တပတ်ရောက်လာ တော့သီတာ့ကို ဆရာလာခေါ်သည်။

“သီတာဒီဘဲကိုစွဲလန်းနေအောင်လုပ်ပေးတော့” “ဆရာသမီးဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ” “အဓိကတော်ကီပဲ” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” တပတ်လောက်ကြာတော့ဆရာရောက်လာပြီးဟိုတယ်မှာသီတာ့ကိုထား ခဲ့တယ်။နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက်ကြာတော့ကိုရန်နိုင်ထွန်းဆိုတဲ့လူ ကြီးရောက်လာတယ်၊ “သီတာရောက်တာ ကြာပြီလား” “ဟုတ်ကဲ့ကြာပြီအကို” “နင်နင့်ဆရာဆီကဘယ်လောက်ရ လိုက်လဲ” “အဲဒါပြောဖို့လိုလို့လား၊သီတာက ခုအရမ်းခက်ခဲနေလို့လုပ်ရတာ” “ငါသိပါတယ်ဟာ” “သီတာကခုအလုပ်လုပ်ပြီးရင်ဆရာ့ အလုပ်ကထွက်မှရတော့မှာ” “ဟင်ဘာဖြစ်လို့လဲ” “ဆရာရှေ့ဘယ်လိုမျက်နှာနဲ့သီတာနေရဲမလဲ” “အဲဒါဆို သီတာအလုပ်ထွက်ရတော့ မှာပေါ့” “မတတ်နိုင်ဘူးအကိုရယ်၊သီတာ့အမေနေမကောင်းလို့သာလောလောဆယ်အဆင်ပြေအောင်လုပ်ရတာ၊ ဆေးကုပြီးရင်ရွာပြန်မယ်” “မပြန်ပါနဲ့သီတာ၊ငါနင်အဆင်ပြေ အောင်စီစဉ်ပေးပါ့မယ်” “အကိုကသီတာအဆင်ပြေအောင် ဘယ်လိုစီစဉ်ပေးမှာလဲ” “ငါတလကိုငါးသိန်းပေးမယ်ဟာ”

“တလငါးသိန်းနဲ့နေ့တိုင်းအကိုနဲ့နေ ရမယ်ဆိုမတန်ပါဘူး” “မဟုတ်ဘူးလေ၊တပတ်ကိုတရက် လောက်ပေါ့” “အင်းအဲဒါဆိုမဆိုးဘူးပေါ့” “အကိုသီတာ ဝမ်းသာအောင်လုပ်ပြီး ခုကိစ္စပြီးတာနဲ့သီတာ့မေ့သွားမယ့် အရာတွေပါ” “ငါတကယ်ပြောတာပါ” “ကတိနှော်အကို” “ကတိ” ထိုစဉ်မှာပင်ရန်နိုင်ထွန်းက အဝတ်အ စားတွေချွတ်နေပါပြီ “အကိုသီတာကူချွတ်ပေးမယ်လေ” သီတာသူ့အဝတ်အစားတွေကိုကူ ချွတ်ပေးလိုက်သည်။သွားကြီး တဖြီးဖြီးနဲ့ကျေနပ်နေသည်။ “သီတာလဲအဝတ်တွေတလွှာချင်း ဖြေးဖြေးချင်းချွတ်ကွာ” “ဟင်ဘယ်လိုကြီးလဲအကို” “သီတာ့အလှကိုတဖြေးဖြေးခံစား မလို့ပါသီတာ” “ကဗျာ ဆန်တာလားအကိုသီတာ ရှက်တယ်” “ရှက်ပါနဲ့သီတာရယ်” သီတာတလွှာချင်းချွတ်ပေးလိုက် တယ်။ “ဟာအရမ်းလှလိုက်တာသီတာရယ်” သီတာနို့ကို ကြည့်ပြီးကိုရန်နိုင်ထွန်းကဆိုတယ်၊သီတာရှက်ပြုံးလေးပြုံး ရင်း “ဟာအကိုကလဲသီတာရှက်ပါတယ် ဆိုမွကြာ” သီတာအနားကိုကပ်ပြီးသီတာအား ဖက်ထားလေသည်။သီတာကရှက် သလိုလုပ်ရင်းပြန်ဖက်သည်။ “ လာကွာ သီတာ ၊ အကို့ လီးကို စုပ်ပေး” “ဟင့်သီတာမလုပ်ရဲဘူးအကိုရယ်၊ သီတာ့ကိုသနားရင်မလုပ်ပါရစေနှင့်” “သီတာကလည်းကွာဒါလုပ်တာဘာ ခက်တာမှတ်လို့” “သီတာက ဟိုဟွာပဲလုပ်ရမယ်ထင် လို့လက်ခံမိတာအကို” “သီတာကလဲကွာ၊သီတာကောင်း အောင်လဲအကိုပြန်လုပ်ပေးပါ့မယ်” သီတာသိလိုက်ပြီဒီလူဒါကိုအရူးအ မူးဖြစ်မှန်းကိုပါ။ “သီတာမလုပ်ရဲလို့နှော်အကို” “အကိုအရင်လုပ်ပေးရင်သီတာပြန် လုပ်ပေးမလား” “အဲလိုသာဆိုသီတာပြန်လုပ်ပေး ပါ့မယ်” ကိုရန်နိုင်ထွန်းကတဏှာကြီးမှန်းသိ တော့သီတာကတမင်ပင်ပြော  လိုက် သည်    ။

“ လာ အဲဒါဆိုသီတာပက်လက်လေး အိပ်လိုက်၊အကိုအရင်ပြုစုပေးမယ်” သီတာအိပ်ရာပေါ်ပက်လက်လှန်၍လှဲချလိုက်သည်။ကိုရန်နိုင်ထွန်းကကုတင်ပေါ်ဝ မ်းလျှားမှောက်ပြီးသီတာ့ပေါင်ကြားထဲဝင်ကာသီတာ့အ ဖုတ်အားလျှာအပြားလိုက်ယက် လေသည်။အကွဲကြောင်းတလျှေက်စုံဆန်ယက်ပြီးသီတာပေါင်ကို မ တင်ကာသီတာ့အဖုတ်အကွဲကြောင်းထဲအားအားလျှာကိုစုချွန်ပြီးထိုးမွှေသည် “ပလပ် ပလပ်” “အားးး! “အားးး သီတာမှာလူကတုန်ယင်သွားသည်၊ပူနွေး စိုစွတ်သောလျှာကအကွဲ ကြောင်းတလျောက်ထိထိမိမိယက်သွားချေသည်။ထိုနောက်လျှာဖျားကပူးကပ်နေသောနှတ်ခမ်းနှစ်လွှာအကွဲကြောင်းတလျောက် တိုးဝင် လာပြီးနှုတ်ခမ်းသားများအားပွတ်ဆွဲသွားပြန်သည်။စောက်စေ့ကိုစုပ်ဆွဲပြန်သည်။

“ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အားးးအီးးဟီးးဟီးးး” ခါးကလေပေါ်ကြွသွားသည်။အဖုတ်ကမော့ဖောင်းလာသည်။လက်က အိပ်ရာခင်းကိုသာတင်းတင်းဆုပ် ကိုင်မိတော့သည်။ပေါင်ကိုမြှောက်တင်ပြီးအဖုတ်သာမကဖင်ကိုပါ ယက်ပြန်သည်။ “ပလပ် ပလပ် “ “အာ့! အင်းးဟင်းးးဟင်းးးရှီးးရှီးး” တရှီးရှီးနဲ့အရမ်းကောင်း နေသည်။ အစေ့ကိုလျှာနှင့်ထိုးမွှေပြီးတပြွတ် ပြွတ်စုပ်ပြန်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “အာ့အိုးးရှီးးရှီးးးအိုးးအားး” “အား အားးရှီးးရှီးးးအားအကို အိုးအကို အားရှီးးရှီးးး အားး” တကယ်ပါဒီလိုပြီးသောအရာသာ မျိုးမတွေ့ဖူးသေးသောသီတာ့အဖို့ စိတ်ထဲကသဘောကျမိတော့သည်၊ “သီတာ နင့်အလှည့်ရောက် ပြီ” သီတာအိပ်ရာကထပြီး သူ့လီးကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်သည်။ထုံးစံအတိုင်း လျှာဖျားနှင့်ရစ်ပတ်မွှေပေးလိုက် သည်။ဂွင်းတိုက်ပေးပြီးစုပ်ပေး လိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲရောက်လာ သောအရည်များကိုလီးထိပ်ပေါ် ထွေးချပြီးကွင်းတိုက်ရင်းစုပ်ပေး လိုက်ရာကိုရန်နိုင်ထွန်းလီးကလဲ တော်တော်တောင်လာသည်။သူ့လီး ကဆရာလီးလောက်မကြီးပေ။

တော်တော်လေးမာလာသောအခါ “အကိုသီတာအာညောင်းပြီ” “အေးရပြီသီတာ” “အကိုလုပ်ရင်ကွန်ဒုံးလေးသုံးပေး လား” “ငါကကွန်ဒုံးသုံးရင်အားမရဘူး၊ သီ တာ” “သမီးကြောက်လို့” “ကြောက်မနေနဲ့၊ငါကလုပ်မှတော့ အားရအောင်လုပ်မယ်” မသီတာပြောသော်လည်းမရပေ၊ မည်သည့်အကွာအကွယ်မှမလုပ် မယ့်ပုံမျိုးမပေါ်ပေ။ “ပက်လက်လှန်လိုက်လေသီတာ” “ဟုတ်အကိုဖြေးဖြေးလုပ်နှော်” “အင်းပါသီတာ” ကိုရန်နိုင်ထွန်းကသီတာ့ပေါင်ကြား ဝင်ပြီးပိပိ အဝကိုလီးတည့်ကာ တဖြေးဖြေးနှင့်ဖိသွင်းလိုက် သည် “ဗျစ် ဗျစ် ဗျစ်” “အာ့ ဖြေးဖြေး၊နာတယ်အကိုဟာကအ ကြီးကြီး၊သူများဟာကွဲသွားပြီလားမသိဘူး” နာတယ်ပြောပြီးသီတာကညှစ်ထား သည်။ ကိုရန်နိုင်ထွန်းကကလည်းသီတာနို့ကိုစို့ပြီးအဆုံးထိထဲကိုဖိထည့်လိုက်ရာလီးကတင်းကြပ်ကြပ်ဆို့ဆို့ ကြီးဝင် သွားရသည်၊

“အားသေပါပြီအကိုရယ်” မနာသော်လည်းဟန်လုပ်၍ရန်နိူင် ထွန်းသဘောကျရန်ပြောလိုက်သည် “ဗျစ် ဗျစ် ဗျိ” “အာ့! နာတယ်အကိုစူးပြီးအောင့်နေ တာ ပဲ.ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ” လီးကိုတဆုံးအထိသွင်းပြီးသီတာ့ ခါးကိုမဆွဲ၍အားထည့်ပြီးဆောင့် သည်။ “ဗျစ်..ဗျစ်..ဗြိ ဗျစ်” “အာ့!အီးး အားးး” သီတာ အသည်းအသန်အော်ညည်းလိုက်ရတော့သည်။အဖုတ်တခုလုံးမီးစနှင့်ထိုးသလိုပင်ခံစားလိုက်ရ သည်။သို့သော်အတွေ့အကြုံတစ်ခုအနေနဲ့ကြမ်းကြမ်းတမ်း တမ်းဆက် ဆံခြင်းကလည်းတမျိုးတဖုံကောင်းနေသည်။ ယခုကိစ္စမှာငွေကြောင့်ဖြစ် သော်ငြားလည်းကာမစိတ်များဖြစ် ပေါ်နေသည်ကိုသီတာထူးဆန်းစွာ သိလိုက်သည်။ခနတာမျှသာနာပြီး ကောင်းလာသည်။စိတ်တို့မတရားထန်လာသည်။ကိုရန်နိုင်ထွန်းကတ ဖတ်ဖတ်နှင့်လိုးပြီးမှသီတာ့ခါးကို လွှတ်ချလိုက် သည်။ပုခုံးသားကို လှမ်းဆွဲပြီးအသားကုန်လိုးသည်။ သီတာရဲ့စိတ်တို့ထန်ပြီးအဖုတ်ထဲမှပိပိနံရံတို့လှုပ်ရှားကာညှစ်သကဲ့သို့ ဖြစ်လာသည်။လီးဝင်သံကတဇွိ တဗြိဗြိမြည်လာသည်။ပေါင်ချင်းထိ ကပ်သံတဖန်းဖန်းကြားလာရသည်။ သို့သော်မကြာမှီပင်ကိုရန်နိုင်ထွန်း လီးမှသုတ်များပန်းထွက်သွားသည်ကိုသိလိုက် သည်။သီတာမှာ ပြီးမြောက်ခြင်းမရှိပေ။

“အကိုပြီးသွားပြီလားဟင်” “ဟုတ်တယ်သီတာ၊မလုပ်ရတာကြာ ပြီမို့လားမသိဘူး၊အရမ်းမြန်နေသလိုပဲ” “ဟင် အကိုကလဲအကြာကြီးပဲကို၊သီတာ ဖြင့်သေပီမှတ်နေတာ” “ဟားးဟားးး၊ကိုယ်လိုးတာကောင်း လား” “သွားမသိဘူး ဘာတွေလာမေးမှန်း ဒီမှာတော့သေလုမျောပါးပဲ” “ဟားးဟားး” ရန်နိုင်ထွန်း သဘောကျစွာဖြင့်ရယ် မောနေတော့သည်။ကိုရန်နိုင်ထွန်း ခနနားသော်လည်းလီးကပြန်၍မာ လာခြင်းမရှိပေ။သို့သော်ဇိမ်ယူချင်သဖြင့် “သီတာ အကို့လီးကို ပြန်စုပ်ပေး ပါဦးကွာ” သီတာရန်နိုင်ထွန်းသဘောကျစေ ရန်စုပ်ပေးလိုက်သည်။ကိုရန်နိုင် ထွန်းလက်ကလည်းအငြိမ်မနေပေ။ သီတာ့စောက်ဖုတ်ကိုလက်နဲ့ နှိုက် ရင်းကလိနေသည်။ ထိုသို့လုပ်နေစဉ်ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် သီတာ့ကိုလက်ကာပြပြီးရပ်ရန် ပြောသည်။ဖုန်းပြောပြီး သီတာကထပ်မံစုပ်ပေးသော်လည်းလီး ကတောင်လာခြင်းမရှိသဖြင့်ကိုရန်နိုင်ထွန်းလက်လျှော့ပြီး “သီတာ၊နင့်ဆရာကိုခေါ်လိုက်တော့ ငါသွားမှရတော့မယ်” “ဟွန်းအပိုပြောတုန်းကတော့မိုးကြီးလေကြီးနဲ့တလကိုငါးသိန်းပေးမယ် ဘာမယ်နဲ့ဆရာကသာသိန်းနှစ်ဆယ် ပေးပြီးသီတာ့ကိုအားနာနာနဲ့လုပ် ခိုင်းရတာ၊အခုတော့အကိုကပြေးပြီ” “မဟုတ်ရ ဘူးသီတာရယ်တကယ် ကိစ္စရှိလို့သာပါ”

“အဲဒါဆိုနောက်မတွေ့တော့ဘူးမ ဟုတ်လား” “တွေ့မှာပေါ့သီတာ” “တွေ့မယ်ဆိုသီတာကသီတာ့ဆရာ့ဆီဘယ်လိုတောင်းရမှာလဲ” “အကိုပေးခဲ့ပါ့မယ်” “တကယ်ပေးမှာလားအကို” “တကယ်ပေါ့သီတာ” “အကိုပေးမှအကိုနဲ့တွေ့တဲ့အခါသီ တာကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဝတ်စား ပြီးလာလို့ရမှာ” “အေးပါရော့” ငါး ထောင်တန်တစ်အုပ်ကိုပေးသ ဖြင့်သီတာလှမ်းယူလိုက်ပြီး “သီတာရောအခုအကိုနဲ့ပြန်လိုက်ခဲ့ရ မလား” “မလိုက်နဲ့သီတာနင့်ဆရာကိုနေလကိုခေါ်ခိုင်းလိုက်မယ်” “ဟုတ်ကဲ့အကို” ကိုရန်နိုင်ထွန်းဆရာ့ဆီကိုဖုန်းဆက် ၍ခေါ်သည်။ပြီးလျှင်အဝတ်အစား များဝတ်ပြီးအခန်းထဲမှထွက်သွား သည်။သီတာမှာ အခန်းထဲကျန်နေ ခဲ့ရတော့သည်။မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့် ကြာသောအခါဆရာရောက်လာပြီး “သီတာအဆင်ပြေလား” “ပြေပါတယ်ဆရာ” “ကျေးဇူးတင်ပါတယ် သီတာ ၊ငါ့အခက်အခဲတွေကိုကူညီပေးလို့” သီတာကငါးထောင်တန်အုပ်ကို လက်ကပြရင်း “ဆရာ့ကိုပိုကျေးဇူးတင်တယ်၊ သီတာပိုက်ဆံတွေစုမိရင်ရွာပြန် မယ် ဈေးဆိုင်လေးနဲ့စက်ဆိုင်တွဲလုပ်မယ် အခုအမေလဲနေကောင်းပြီဆိုတော့ ငွေစုလို့ရပြီ” “အော အေးကောင်းတာပေါ့သီတာ ငါဝမ်းသာတယ်၊နင်ပြန်တော့မယ် ဆိုရင်ပြောပေါ့၊ငါလည်းနင့်အတွက် တခုခုစီစဉ်ပေးပါ့မယ်” “အာ ရပါတယ်ဆရာ” “နင်ပြန်တော့မလား” “သမီးကအချိန်ရပါတယ်၊ဆရာသာ မအားရင်ပြန်၊နေချင်သေးတယ်ဆို ရင်တော့နေလေဆရာ”

“ခနနေကြသေးတာပေါ့” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သီတာနားလည်သဘောပေါက်ပါသည်။ဆရာ့အဝတ်အစားတွေကိုကူ ချွတ်ပေးပြီးနောက် “ဆရာ သမီးရေဆေး လိုက်ဦးမယ်” “အေးပါသီတာ” သီတာနှင့်ဆရာအတူနေလိုက်ပြီး သီတာ့ရဲ့မပြီးဆုံးခဲ့သောကာမဆန္ဒ ကိုဆရာကပြီးဆုံးသည့်တိုင်အောင် လုပ်ပေးလိုက် သည်။သီတာထို့ ကြောင့်ပင်ဆရာနဲ့နေချင်သည်။ ဆရာကသူ့ဆန္ဒထက်သီတာ့ဆန္ဒကို အရင်ဖြည့်ပေးပြီးမှသူလိုရာကိုအ ရောက်သွားသည်။ထို့ကြောင့်ဆရာ့ ခေါ်လျှင်သီတာသွားလိုက်သည် မဟုတ်လား။ ဒီလိုနဲ့ကိုရန်နိုင်ထွန်းနှင့်ခြောက်လ ခန့်တပတ်လျှင်တန့တာမျှနေပေးခဲ့ ပြီးတစ်လငါးသိန်းသာမကမုန့်ဘိုး လည်းရသဖြင့်သီတာမှာငွေသိန်း ခြောက်ဆယ်ခန့်ရခဲ့သည်။သီတာ ပြန်ခါနီးငါးသိန်းထပ်ပေးသည်။ ဆရာဆီသွားပြီး “ဆရာသမီးပြန်တော့မယ်” “အော်အေး ပြန်မယ်ဆိုတော့လဲ ရော့မုန့်ဖိုး” ငွေငါးသိန်းထပ်ပေးသည်။

“ဆရာ့ကိုကန်တော့ခဲ့မယ်ဆရာ” “မကန်တော့နဲ့သီတာ၊ငါကနင်နဲ့ပတ်သက်ပြီးကန်တော့ခံနိုင်တဲ့လူမျိုးမှမဟုတ်တာ” “ဟာဆရာကလည်းဆရာ့ကျေးဇူး သီ တာ့မှာအများကြီးရှိပါတယ်” “နင့်ခန္ဓာကိုယ်၊နင့်သွေးသားနဲ့ရင်းနီး ခဲ့ရတာတွေအများကြီးပါသီတာ၊ ငါကိုယ်တိုင်လည်းတာဝန်မကင်း ဘူးလေ” “ဆရာ့ အတွက်သမီးကြည်ဖြူပြီး သားဆရာ” “အေးပါမကန်တော့နဲ့အစစအရာရာ အဆင်ပြေပါစေဟာ” “ဆရာဒီနေ့မအားဘူးလား” “အားပါတယ်” “သမီးဒီနေ့ နောက်ဆုံးအနေနဲ့တွ့ချင်ပါတယ်ဆရာ” “ကောင်းပြီလေသွားကြတာပေါ့” ဆရာနှင့်နောက်ဆုံးတွေ့ဆုံခြင်းဖြစ် လေတော့သီတာကပဲအစစအရာရာ ကို ဦးဆောင်လိုက်တယ်။စုပ်ပေးတာ ရောလိုးတာရောဦးဆောင်ပြီးနှစ် ကြိမ်ပြီးတဲ့အထိနေလိုက်ပြီးညနေ စောင်းမှသီတာအိမ်ပြန်တယ်။ နောက်တနေ့နံနက်ရွာကိုခရီးထွက်ခဲ့ ပါတယ်။ရွာမှာဆိုင်လေးတည်ရင်း ဈေးရောင်းစက်ချုပ်နေခဲ့တာ ခြောက်လလောက်မှာရွာကကိုသက်နောင်ကလက်ထပ်ခွင့်တောင်း တော့တယ်။အမေကလည်းသူအ သက်ကြီးပြီဖြစ်တဲ့အတွက်အိမ် ထောင်ပြုစေချင်နေပြီလေ။

“ သမီးကညာ အခါ မလင့်စေ နဲ့တဲ့ ၊  မောင်သက်နောင် က ရိုးသားကြိုး စားတဲ့သူတယောက်မို့အမေကသ ဘောတူတယ်၊မြန်မြန်သာလက်ထပ်လိုက်ပါ၊အမေလည်းသမီးကိုစိတ်ချချင်နေပြီ” “ဟုတ်ကဲ့အမေ” ကိုသက်နောင်ကိုအမေကသဘောတူကြောင်းပြောတော့လက်ထပ်ဖို့ ရာကြိုးစားကြတော့တယ်။မင်္ဂလာ ဆောင်ခါနီးဆရာဆီဖုန်းဆက်ပြီးအ ကြောင်းကြားလိုက်တယ်။ မင်္ဂလာဆောင်ကိုလက်ဖွဲ့တွေအ များကြီးနဲ့ရောက်လာပေးတယ်။ သီတာကဆရာ့ကိုဒီ အကြိမ်မှာတော့ ကန်တော့ခွင့်ရလိုက်တယ်။ “ကဲဒီလင်ဒီမယားအိုအောင်မင်း အောင်ပေါင်းနိုင်ကြပါစေဗျာ” “ပေးတဲ့ဆုနဲ့ပြည့်ပါစေဆရာ” ဆရာပေးတဲ့ ဆုတောင်းရဲ့အဓိပ္ပါယ် ကိုသီတာသိလိုက်တယ်။သီတာပြုံး နေလိုက်တယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့ သီတာတို့ကလက်မထပ်ခင်က တည်းကအတူနေပြီးပြီလေ၊ ဘာပြဿနာမှမရှိပါဘူး၊ကိုသက်နောင်က ရိုးသားပါတယ်။ကိုသက်နောင်ကို ပြောပြပြီးသားရန်ကုန်မှာရည်းစား ရှိခဲ့ဖူးတယ်လို့ပေါ့။ကိုသက်နောင်က ခွင့်လွှတ်ပါတယ်။ဒီတော့လည်းဘာ ပြဿနာမှပေါ်လာစရာအကြောင်းမရှိပါဘူး လေ   ။

ပြီးပါပြီ       ။